Soms moeten dingen gewoon gebeuren, zoals de prikjes op het consultatiebureau. Vrijdagochtend op 9 uur moesten we ons melden bij de gemene prikjesmevrouw, eerst moest Remi zich nog even laten wegen door de grappige weegmevrouw. Grappig omdat de mevrouw Remi altijd zo lekker aan het lachen maakt. Toen ik Remi zijn luier om had gedaan en van de weegschaal af haalde raakte ik aan de praat met de moeder van Jamie, een in een dikke deken omwikkeld jongetje van 6 maanden. Doordat ik aan de praat raakte had Remi bij de omroep van de prikjesmevrouw nog steeds zijn romper niet aan dus ging hij in alleen een luier naar de prikjesmevrouw. Gelukkig had de prikjesmevrouw niet het lef om commentaar te geven over het ontbreken van de deken, misschien kwam dat ook wel door de knalrode wangen en duidelijk oververhitte (geen koorts) Remi. Het is echt snikheet op dat consultatiebureau dus een deken weigeren wij mee te nemen.
Na wat voorbereidend werk voor de prikjesmevrouw en een vragenuurtje van mij moest Remi maar even klaar gaan liggen voor de prikken. Tijdens het prikken piepte hij alleen een beetje bij het inspuiten van de vloeistof maar verder kwam er weinig geluid uit. Bij het verlaten van de kamer werden we dan ook wat argwanend aangekeken door de andere moeders en de weegmevrouw al snel kwam de vraag "heeft hij echt prikjes gehad? We hebben hem helemaal niet gehoord". En dan krijg je dus een hele trotse moeder hè ;-).
Na de prikjes kreeg Remi nog een klein beetje melk, het is dan een halve fles in vergelijking met normaal dat krijgt hij altijd op vrijdag rond 9:30 want dan heeft hij tijdens het zwemmen niet zo'n honger, zijn zwemmen valt namelijk precies gelijk met zijn 2e voeding en dat zwemt dus niet zo fijn.
Na de fles zijn we op ons gemakje naar het zwemmen gewandeld, het was dit keer erg rustig op het zwemmen er waren maar 4 kindjes waarvan 1 een heel klein meisje van 3 maanden welke voor de 2e keer kwam. De eerste keer hield ze het een minuut of 10 vol en toen gaf oma het op, ze had vanaf het omkleden aan onophoudelijk gehuild. Deze keer is ze het omkleden zonder huilen doorgekomen alleen in het water ging het al snel mis. Remi huilde in het begin ook wel maar niet zo erg als dit meisje, hopelijk gaat ze het zwemmen snel leuk vinden want een kleintje erbij is voor Remi en 5 maanden oude Kay ook wel leuk, al die andere kindjes zijn al een stuk groter (9 maanden tot zelfs 11 maanden) en dat merk je met het zwemmen wel echt. Het leuke van het zwemmen is dat je dit wekelijks doet en dan zie je zijn ontwikkeling in een soort van sprongetjes gaan. Als je dagelijks met je kleintje bezig bent zie je kleine veranderingen niet zo snel tijdens de wekelijkse dingen wel, het draaien van buik naar rug en terug gaat tijdens het zwemmen steeds beter en het spetteren (op verzoek van mamma) gaat ook steeds beter en het zwemmen zelf (dus het trappelen met de beentjes) gaat ineens goed beginnen.
Tijdens de oefening waarbij je naar elkaar toe zwemt hoorden we dat het kleine meisje (wat een beetje van de groep vandaan zwom) rustig was geworden, omdat onze paden elkaar kruisden besloten Remi en ik haar en haar oma even gedag te zeggen, dat ging even goed maar al snel huilde het meisje (de druppel voor oma en die verliet het bad) Remi kon het verdrietige gezichtje niet aanzien en begon mee te huilen, een gezellige boel dus ;-).
Na het zwemmen zijn we naar huis gewandeld, dat is altijd het moment dat Remi Knock out gaat, doodmoe van het zwemmen en vrijdag ook van de prikjes. Na het zwemmen heeft hij dus een uur of 2 a 3 geslapen, heerlijk voor hem en voor mamma die dan even rustig kan lunchen.
O tante Marion en oom Gert, een Olli is een knuffel. Blijdorp heeft als cadeautje van de echte sponsor van Feyenoord een jaar lang het shirtsponsorschap van Feyenoord gekregen, mede omdat Blijdorp een flinke som subsidie heeft ingeleverd. Daar hoort een reclamecampagne aan vast en daar kwam een enorme olifant in voor die Olli heet (vernoemd naar een beweging in voetbal). Die Olli's worden nu massaal gekocht in Blijdorp!
